68 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு சிறையிலிருந்து வெளிவருவது மறுபிறப்பு போன்றது

அமெரிக்காவின் நீண்ட சிறார் சிறை வாசி, அண்மையில் விடுவிக்கப்பட்டார். சுமார் 7 தசாப்தங்களைச் சிறையில் கழித்த அவர், தனது விடுதலைக்கான காத்திருப்பு குறித்தும் எதிர்கால திட்டம் குறித்தும் பிபிசியிடம் பேசினார்.

“நான் ஒருபோதும் தனியாக இருந்ததில்லை, ஆனால் நான் ஒரு தனிமை விரும்பி. என்னால் முடிந்தவரை தனியாக இருக்க விரும்புகிறேன். நான் கைது செய்யப்பட்ட காலத்திலிருந்து இப்போது விடுதலையாகும் வரை சிறையில் நான் தனியறையில் தான் இருந்தேன்.” “இது என்னைப் போன்ற தனிமை விரும்பிகளுக்கு மிகவும் உகந்தது.

நான் ஒரு அறைக்குச் சென்று கதவைச் சாத்திக்கொண்டால், வெளியில் என்ன நடக்கிறது என்பது குறித்து நான் பொருட்படுத்தியதில்லை. வானொலி மற்றும் தொலைக்காட்சி அனுமதிக்கப்பட்டபோது அது தான் சிறந்த துணை.” வைத்திருங்கள் – அது எனது நிறுவனம். ” சிறை வாழ்க்கை ஒரு வகையில், ஜோ லிகானுக்குப் பொருத்தமாக இருந்தது என்று கூடச் சொல்லலாம்,.

இது எதிலும் தலையிடாமல், வாய் மூடி மௌனியாய், எந்த சிக்கலிலும் சிக்காமல் இருக்க உதவியதாகக் கூறுகிறார். இது 68 ஆண்டு சிறை வாழ்க்கையில் தான் கற்றுக்கொண்ட பாடம் என்று அவர் தெரிவிக்கிறார். நாளின் இறுதியில், தனது அறைக்கு வந்து ஓய்வெடுக்கும் நேரத்தில், அந்த அறையில் தான் தனியாக இருக்க வேண்டியது குறித்து அவர் கவலை கொள்ளவில்லை.

உண்மையில் தனக்குத் தானே துணை என்பது அவருக்கு மிகவும் பிடித்தமான ஒன்றாக இருந்தது. “உள்ளே எனக்கு நண்பர்கள் இல்லை. வெளியிலும் எனக்கு நண்பர்கள் இல்லை. நான் பழகிய அனைவரையும் நான் நட்புடன் தான் நடத்தினேன். மிகவும் இணக்கமாகவே இருந்தோம்.” என்று அவர் கூறுகிறார்.

“ஆனால் நண்பர் என்ற சொல்லை நான் பயன்படுத்தவில்லை. என்னைப் போன்ற ஒருவருக்கு அது மிகவும் பொருள் பொதிந்த சொல்லாடல் அது. நீ நண்பனானால், மிகப் பெரிய தவறு செய்தவனாவாய் என்று பலர் என்னிடம் கூறியுள்ளனர்.”

லிகான், விருப்பப்பட்டே தனியாக இருந்துள்ளார். அலபாமாவின் பர்மிங்காமில் தனது தாய்வழி தாத்தா பாட்டியிடம், கிராமப்புறச் சூழலில் வளர்ந்த அவருக்கு நிறைய நண்பர்கள் இல்லை. ஆனால், தனது குடும்பத்தினருடன் கழித்த இனிமையான பொழுதுகளை அசை போடுகிறார்.

உதாரணமாக, ஞாயிற்றுக்கிழமைகளில் அவருடைய இன்னொரு தாத்தா உள்ளூர் தேவாலயத்தில் பிரசங்கம் செய்வதை நினைவு கூருகிறார். செவிலியராகப் பணி புரிந்த தனது தாயாருடனும் மெக்கானிக்காக இருந்த தந்தையுடனும் தனது தம்பி, தங்கையுடனும் தெற்கு ஃபிலடெல்ஃபியாவிலிருந்து ஒரு தொழிலாளர் குடியிருப்புப் பகுதிக்குக் குடிபெயர்ந்தபோது அவருக்கு வயது 13.

அவர் பள்ளிக் கல்வி பெறப் போராடினார். படிக்கவோ எழுதவோ அவரால் முடியவில்லை. விளையாட்டிலும் ஆர்வமில்லை. நண்பர்களும் அமையவில்லை. “நான் அதிகமாக வெளியில் சுற்றும் நபர் இல்லை. ஓன்றிரண்டு நண்பர்கள் தான் எனக்கு.

எனக்கு அதிகக் கூட்டத்தில் நாட்டமும் இல்லை.” 1953ஆம் ஆண்டில், ஒரு வெள்ளிக்கிழமை மாலையில் அந்தச் சம்பவம் நடந்தது. அவருக்கு நெருக்கமில்லாத ஒரு சிலருடன் அவர் தெருவில் சென்று கொண்டிருக்க, அவர்கள் மது அருந்தியிருந்த சிலர் மீது மோதிவிட, அங்கு தொடங்கியது சிக்கல். மது அருந்தப் பணம் கேட்ட விவகாரம் பெரிதாகியது. அவர் பின்வாங்குகிறார்.

ஆனால் அவர் ஒப்புக்கொண்ட உண்மை என்னவென்றால், அன்றிரவு ஏற்பட்ட கத்தித் குத்துச் சம்பவத்திலும் தொடர்ந்த வன்முறையிலும் இருவர் உயிரிழந்ததாகவும் ஆறு பேர் காயமடைந்ததாகவும் அதில் தனக்கும் சம்பந்தமிருந்ததாகவும் அவர் ஒப்புக்கொள்கிறார்.

முதலில் கைது செய்யப்பட்டது லிகான் தான். காவல் நிலையத்தில் அவர் அன்றிரவு யாருடன் இருந்தார் என்பதை உண்மையாகவே அவரால் அடையாளம் காட்ட இயலவில்லை.“

எனக்குப் பரிச்சயமான இருவரின் பெயர் கூட எனக்குத் தெரியாது, அவர்களது மற்ற இரண்டு கூப்பிடு பெயர்கள் தான் எனக்குத் தெரியும்”ராட்மேன் தெருவில் உள்ள தனது வீட்டிலிருந்து தொலைவிலுள்ள ஒரு காவல் நிலையத்துக்கு அவர் அழைத்துச் செல்லப்பட்டார்.

சட்ட உதவி மறுக்கப்பட்டு, ஐந்து நாட்கள் அங்கு காவலில் வைக்கப்பட்டார். தன்னைப் பார்க்க வந்த தனது பெற்றோர் திருப்பியனுப்பப்பட்டது குறித்துத் தனக்குக் கோபம் இருந்ததாக அவர் கூறுகிறார்.அந்த வாரத்திலேயே, அப்போது 15 வயதே ஆன அந்தச் சிறுவன், கொலைக்குற்றம் சாட்டப்பட்டான்.

இதைத் தொடர்ந்து மறுத்து வந்த அந்தச் சிறுவன், அமெரிக்க ஒலிபரப்பு நிறுவனமான PBS -க்கு அளித்த பேட்டியில், தான் இருவரைக் கத்தியால் குத்தியதாகவும் அவர்கள் உயிருடன் இருப்பதாகவும் எனினும் தனது செயலுக்காகத் தான் வருந்துவதாகவும் அவன் தெரிவித்தான்.

“என்னைக் கொலைக்குற்றம் சாட்டும் அறிக்கைகளைக் காவல் துறை வெளியிடத் தொடங்கியது. நான் யாரையும் கொலை செய்யவில்லை. “ஆயுள் தண்டனைக் கைதிகளுக்குப் பரோல் வசதி மறுக்கப்படும் ஆறு அமெரிக்க மாகாணங்களில் ஒன்று பென்சில்வேனியா.

குற்றவியல் விசாரணையை லிகான் எதிர்கொண்டார், அங்கு அவர் வழக்கின் உண்மைகளை ஒப்புக் கொண்டார், கொடூரமான இரண்டு கொலைகளைச் செய்ததாக அவர் மீது குற்றம் உறுதிப்படுத்தப்பட்டது. பரோல் இல்லாத கட்டாய ஆயுள் தண்டனை அந்தச் சிறுவனுக்கு வழங்கப்பட்ட போது நீதிமன்றத்தில் அவன் இல்லை என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

இது முன்னறிவிக்கப்பட்ட முடிவு என்பதால், இது வழக்கமான நடைமுறை தான். ஆனால் தனது தண்டனையின் முழு விவரங்களையும் அறியாமலேயே சிறைக்குச் சென்றான் அந்தச் சிறுவன்.

யாரிடமும் கேட்க வேண்டும் என்று கூட அவனுக்குத் தோன்றவில்லை. “என்ன கேட்பது என்று கூட எனக்குத் தெரியவில்லை. நம்புவது கடினம் தான், ஆனால் அது தான் உண்மை” என்று லிகான் கூறுகிறார். “நான் சிறை செல்ல வேண்டும் என்று எனக்குத் தெரியும், ஆனால் என் வாழ்நாள் முழுவதும் நான் சிறையில் இருப்பேன் என்று நான் நினைக்கவில்லை.

‘பரோலுடன் கூடிய ஆயுள் தண்டனை’ என்பதை நான் கேள்விப்பட்டதில்லை. “நான் ஒரு குழந்தையாக இருந்தபோது எவ்வளவு குழப்பங்களைச் சந்தித்தேன் என்று சொல்கிறேன். என்னால் படிக்கவோ எழுதவோ முடியவில்லை, என் பெயரைக் கூட உச்சரிக்க முடியவில்லை.

என் பெயர் ஜோ என்று எனக்குத் தெரியும், ஏனென்றால் எனக்கு நினைவு தெரிந்ததிலிருந்து அப்படித் தான் இதுவரை குறிப்பிடப்பட்டேன் “சிறைச்சாலைக்குள் சென்ற போது பயந்ததை விட குழப்பம் தான் எனக்கு அதிகம் இருந்தது என்று லிகான் கூறுகிறார்.

அவரது மனதில் இருந்த முக்கிய விஷயம் அவரது குடும்பம் – அவர்களிடமிருந்து விலகி இருப்பது என்பது தான். அது தான் யோசிக்க வைத்த ஒரே விஷயம் என்று அவர் குறிப்பிடுகிறார்.AE 4126 என்ற எண் கொண்ட கைதியாகச் சென்ற லிகான் தனது தண்டனைக் காலம் எவ்வளவு என்று ஒருபோதும் கேள்வி எழுப்பவில்லை.

68 ஆண்டுகளில் ஆறு சிறைகளில் வாழ்ந்த அவர், ஒவ்வொரு முறையும் சிறை வாழ்க்கையின் வழக்கத்திற்குப் பழகிக்கொண்டார்.”6 மணிக்கு புல் ஹார்ன் மூலம் எழுப்பி, ‘எண்ணிக்கைக்கு எழுந்து நிற்கவும், இது எண்ணிக்கை நேரம், 7 மணி உணவு நேரம், 8 மணி நேரம் வேலை நேரம்,” என்று கூறுவார்கள்.

இவர் சில காலம் சமையல் மற்றும் சலவைப்பணியில் ஈடுபட்ட லிகான், பெரும்பாலும் ஒரு துப்புரவுப் பணியை செய்தார்.

மதிய உணவுக்குப் பிறகு, மீண்டும் தனது பணிக்குத் திரும்ப வேண்டும். மாலையில் மீண்டும் ஒரு கதாபாத்திரம் அழைப்பு மற்றும் இரவு உணவு அவரது நாளை நிறைவு செய்தன. சிறை வாழ்க்கை பெரும்பாலும் ஒரே மாதிரியாகத் தான் இருக்கிறது.

வெளி உலகம் தான் நம்பமுடியாத மாற்றத்தை அடைந்து விட்டது. சிறையில் தனது நன்னடத்தை குறித்துப் பெருமை கொள்ளும் லிகான், “ நான் போதை மருந்து எடுத்துக்கொண்டதில்லை, மது அருந்தியதில்லை, உயிரைக் கொல்லும் எந்தத் தவறையும் நான் செய்ததில்லை.

தப்ப முயன்றதில்லை, யாருக்கும் துன்பம் கொடுத்ததில்லை” என்று நினைவு கூர்கிறார்.“நான் என்னால் முடிந்த வரை பணிவாகவே இருந்தேன். சிறை எனக்குக் கற்றுக்கொடுத்த பாடத்தில் முக்கியமானவை, உன் வேலையை மட்டும் பார், சரியானதை மட்டும் செய், முடிந்த வரை சிக்கல்களிலிருந்து விலகி இரு’ ஆகியவை தான்.

”சுமார் 53 ஆண்டுகள் தண்டனை அனுபவித்த நிலையில், ஒரு வழக்கறிஞர் லிகானைப் பார்க்க விரும்புவதாக அவரிடம் கூறப்பட்டது. சிறார்களை தூக்கிலிட முடியாது என்று 2005 ல் அமெரிக்க உச்சநீதிமன்றம் அளித்த தீர்ப்பால் உற்சாகமடைந்த பிராட்லி எஸ் பிரிட்ஜ், அடுத்த பெரிய சட்டப் பிரச்சினையாக அவர் கருதிய, பரோல் இல்லாமல் ஆயுள் தண்டனை வழங்கப்பட்ட சிறார்கள் குறித்த விஷயத்தை கையிலெடுத்தார்.

அந்த நேரத்தில், பென்சில்வேனியாவில் இதுபோன்ற சூழ்நிலைகளில் 525 கைதிகள் இருந்தனர், இது அமெரிக்காவிலேயே மிக அதிகமானது என்று பிரிட்ஜ் கூறுகிறார். ஃபிலடெல்ஃபியாவில் 325 பேர் இருந்தனர். அதிலும் மீக நீண்ட காலம் சிறையில் இருந்தவர் லிகான்.

உதவி பாதுகாவலர் அவரைச் சந்திக்க ஏற்பாடு செய்தார்.“ஃபிலடெல்ஃபியாவின் டிஃபென்டர் அசோசியேஷனைச் சேர்ந்த பிரிட்ஜ் கூறுகையில், “அவர் தனது தண்டனையைப் பற்றிக் கூட அறிந்திருக்கவில்லை. “நான் அவரைச் சந்திக்கும் வரை அவருக்கு இது பற்றி எதுவும் தெரியாது.

ஆனால், அவர் ஒருபோதும் நம்பிக்கையை கைவிடவில்லை என்பது தான் சுவாரஸ்யமான விஷயம். ஆரம்பத்திலிருந்தே ஏதாவது நடக்கும் என்ற நம்பிக்கையுடனே அவர் இருந்தார்.” என்கிறார்.

“இது எப்படி நடக்கும் என்று அவர் நினைத்தார் என்பது எனக்கு தெளிவாகத் தெரியவில்லை. இது பற்றி அவர் சிந்தித்திருப்பார் என்று கூட நான் நினைக்கவில்லை. தன்னை நிரூபிப்பதற்கு என்ன வழி என்றெல்லாம் அவருக்குத் தெரியாது , ஆனால் அவர் நம்பிக்கை இழக்கவில்லை. எல்லாம் சரியாக நடக்கும் என்று நம்பி, அதற்காகப் பொறுமையாகக் காத்திருக்க அவர் தயாராக இருந்தார்.

”இந்தச் சந்திப்பு தான் லிகானின் கண்களைத் திறந்தது. அவரது தண்டனையைச் சட்டபூர்வமாக மேல்முறையீடு செய்த மனுவின் நகலை பிரிட்ஜ் அவருக்குக் காட்டியபோது தான் லிகான் தனது சிறைவாசத்தின் விதிமுறைகளை முதல்முறையாக அறிந்து கொண்டார்.

“நான் கைது செய்யப்பட்ட காலத்திலிருந்தே நான் தவறாக நடத்தப்படுவதை உணர்ந்தேன். பரோல் இல்லாமல் சிறார்களுக்கு ஆயுள் தண்டனை வழங்குவது அரசியலமைப்பிற்கு விரோதமானது என்பதை அறிந்தேன்.”தான் ஒரு நாள் சிறைச்சாலையிலிருந்து உண்மையிலேயே வெளியேறக்கூடும் என்ற நம்பிக்கையின் முதல் கீற்று அன்று தான் அவருக்குத் தோன்றியது.

அடுத்த 15 ஆண்டுகளில் அவர் எடுத்த சில முடிவுகளை யாரும் புரிந்து கொள்வது சற்று சிரமம் தான். விடுதலையாக அவருக்கு வழங்கப்பட்ட வாய்ப்புகளை நிராகரித்தார். அது வாழ்நாள் முழுவதும் அவருடன் தொடர்ந்து வரும் ஒரு இழிவாகவே அவர் கருதினார்.

“பரோல் வாரியம் என்னை இரண்டு முறை வந்து சந்தித்தது. பரோலை ஏற்றுக்கொள்வது பல ஆண்டுகளுக்கு முன்பு ஒரு விரைவான வழியாக இருந்திருக்கும்,” என்று அவர் கூறுகிறார்.

“ஆனால் நான் ஒப்புக்கொண்டிருந்தால், நான் என் வாழ்நாள் முழுவதும் கண்காணிப்பில் இருந்திருப்பேன். என் வழக்கு வாழ்நாள் பரோலுக்கு அனுமதி அளிக்கவில்லை. அப்படி அனுமதி இருந்திருந்தால் சிக்கல் இல்லை.அதனால் தான் நான் ஒப்புக்கொள்ளவில்லை.”

2016 ஆம் ஆண்டில், அமெரிக்க உச்சநீதிமன்றம் அனைத்து சிறார் ஆயுள் தண்டனைக் கைதிகளுக்கும் தண்டனை மாற்றியமைக்கப்பட வேண்டும் என்று தீர்ப்பளித்தது.

அடுத்த ஆண்டு, லிகானின் தண்டனைக் காலம் 35 ஆண்டுகளாக மாற்றியமைக்கப்பட்டது. அதாவது அவர் முடித்திருந்த தண்டனைக் காலம் அவரை பரோலுக்கு விண்ணப்பிக்க அனுமதித்தது.

பிரிட்ஜ் அவரை வற்புறுத்தினார், ஆனால் லிகான் திட்டவட்டமாக மறுத்து விட்டார். “உடனிருந்தவர்கள், நிர்வாகத்தினர் மத்தியில் இது பெரும் சர்ச்சையானது. நான் ஏன் பரோலை ஏற்கவில்லை என்பது பேசுபொருளானது.

வேறு வழி இருக்கும் போது இதை ஏன் ஏற்க வேண்டும்? நான் எந்தத் தீய நடவடிக்கையிலும் ஈடுபடவில்லை. எனினும் நான் பரோலை ஏற்றிருந்தால், நான் கண்ணியமாக நடத்தப்பட்டிருக்க மாட்டேன்.

நான் சுதந்தரமாக இருக்க வேண்டும் என்பது மட்டுமே நா விரும்பியது””நான் இந்த வார்த்தைகளை மட்டுமே பயன்படுத்துகிறேன்: ‘நான் சுதந்திரமாக இருக்க விரும்பினேன்’.” எனவே பிரிட்ஜ் 2017 தீர்ப்பை மேல் முறையீடு செய்ய வேண்டியிருந்தது, இறுதியில் இந்த வழக்கை கூட்டாட்சி நீதிமன்றத்திற்கு எடுத்துச் சென்றார்.

அங்கு 2020 நவம்பரில் நீதிபதி அவருக்கு ஆதரவாகத் தீர்ப்பளித்தார். பிப்ரவரி 11 அன்று லிகானை அழைத்துச் செல்ல பிரிட்ஜ் மாண்ட்கோமெரி கவுண்டிக்குச் சென்றபோது, அந்த முன்னாள் கைதி மிகவும் அமைதியாக இருப்பதைக் கண்டார்.

“ஒரு பெரிய ஆர்ப்பாட்டமோ ஆரவாரமோ இல்லை. இத்தனை ஆண்டுகளாக இருந்தது போலவே தனது எண்ணங்களைத் தனக்குள்ளேயே வைத்துக்கொண்டு அமைதியாக இருந்தார். அவர் விடுவிக்கப்பட்ட ஒரு மாதத்திற்குப் பிறகு, அவர் அந்த ஸ்டேட் கரெக்ஷனல் இன்ஸ்டிட்யூஷன் ஃபீனிக்ஸ் -ல் இருந்து வெளியேறிய அந்த தருணத்தைப் பிரதிபலிக்கிறார்.

“நான் மறுபடி பிறந்தது போல உணர்ந்தேன். எல்லாமே எனக்குப் புதிதாக இருந்தது. இன்னும் எனக்கு எல்லாமே புதிதாகத் தான் தோன்றுகிறது. பல ஆண்டுகளுக்கு முன் நான் தெருவில் பார்த்த கார்கள் போல இப்போது உள்ள இல்லை. இப்போது என்னைச் சுற்றியுள்ள உயரமான கட்டடங்கள் எதுவும் அப்போது இருக்கவில்லை,” என்கிறார் அவர்.

தனது அறையைச் சுட்டிக்காட்டி, இது எல்லாமே எனக்குப் புதிதாகத் தான் இருக்கிறது. நான் இவற்றுக்குப் பழகிக்கொண்டிருக்கிறேன். இது எனக்குப் பிடித்திருக்கிறது. இது உண்மையான சவால்”கடந்த 68 ஆண்டுகள் லிகானுக்கு மிகுந்த இழப்பைத் தந்திருக்கின்றன. பரோல் இல்லாமல் விடுதலைக்காகக் காத்திருப்பதன் மூலம் அவர் மேலும் நேரத்தை இழந்துவிட்டார் என்பது அவருக்குத் தெரியும் – அந்த நேரத்தை அவர் தனது குடும்பத்தினருடன் செலவழித்திருக்கலாம்.

இப்போது அவர்களில் பலர் இறந்துவிட்டனர். “நான் சிறையில் இருந்தபோது என் சகோதரரின் மகள் வலேரி பிறந்தார், நான் சிறையில் இருந்தபோது அவளுடைய மூத்த சகோதரி பிறந்தாள், நான் சிறையில் இருந்தபோது அவளுடைய சிறிய தங்கை பிறந்தாள்,” என்று அவர் நினைவு கூர்கிறார்.

“நெருங்கிய உறவினர்கள் அனைவரும் இறந்து விட்டனர். இப்போது, நான், [வலேரி] மற்றும் வலேரியின் தாயார் மட்டுமே இருக்கிறோம்.”

83 வயதான இவர், இவ்வளவு காலம் காத்திருந்த வாழ்க்கைக்குத் தன்னைப் பழக்கப்படுத்திக்கொள்ள முயற்சித்து வருகிறார். இவருக்கு எதிர்காலம் குறித்தும் சில திட்டங்கள் உள்ளன.

தனக்கு நன்றாகத் தெரிந்ததைச் செய்ய விரும்புகிறார். “நான் என் வாழ்நாள் முழுவதையும் செய்து வந்ததைத்தான் செய்யப்போகிறேன். துப்புரவு பணியை எனக்குக் கொடுங்கள்.” என்கிறார் இவர்.

பிற செய்திகள்:

சமூக ஊடகங்களில் பிபிசி தமிழ்: