சீன வம்சாவளியைச் சேர்ந்த 3,000 பேர் ராஜஸ்தானில் சிறைப்பிடிக்கப்பட்டது ஏன்?

புதுப்பிக்கப்பட்டது ஒரு நிமிடத்துக்கு முன்னர்

இந்த சம்பவம் 1962 ஆம் ஆண்டு நவம்பர் 19 ஆம் தேதி நடந்தது. திடீரென்று இந்திய வீரர்களின் ஒரு குழு ஷில்லாங்கில் உள்ள டான் பாஸ்கோ பள்ளிக்கு வந்து அங்கு சீன வம்சாவளியைச் சேர்ந்த மாணவர்களுக்கான ஒரு இடத்தை உருவாக்க தொடங்கியது. அவர்களில் ஒருவர் பதினாறு வயது யிங் ஷெங் வோங்.

மறுநாள் மாலை 4:30 மணியளவில் இந்திய வீரர்களின் ஒரு குழு, ஷிங்கின் வீட்டுக்கதவைத் தட்டியது. குடும்பத்தினரை தங்களுடன் நடக்கச் சொன்னது. நீங்கள் சில பொருட்களையும் பணத்தையும் எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும் என்று ஷெங்கின் தந்தையிடம் ராணுவ வீரர்கள் கூறினார்.

அன்று, யிங் ஷாங் வோங்கின் முழு குடும்பம், அவரது பெற்றோர், நான்கு சகோதரர்கள் ,இரட்டை சகோதரிகள் என அனைவரும் கைது செய்யப்பட்டனர். அவர்கள் ஷில்லாங் சிறைக்கு கொண்டு செல்லப்பட்டார்.

‘தி தியோலி வால்லாஸ்’ என்ற புத்தகத்தின் ஆசிரியர் திலீப் டிசோஸா, இந்த வரலாற்றைப் பற்றி கூறுகிறார்.

“1962-ல் இந்தியாவிற்கும் சீனாவிற்கும் இடையே ஒரு சண்டை நடந்தது. இந்தியாவில் வாழும் சீன வம்சாவளியைச் சேர்ந்தவர்கள் அச்சத்துடன் காணப்பட்டனர். அவர்களில் பெரும்பாலோர் இந்தியாவில் பல தலைமுறைகளாக வாழ்ந்து வந்தவர்கள். அவர்கள் இந்திய மொழியை மட்டுமே பேசினர். “

“அப்போதைய இந்திய குடியரசு தலைவர் சர்வேபள்ளி ராதாகிருஷ்ணன் ‘இந்திய பாதுகாப்புச் சட்டத்தில்’ கையெழுத்திட்டார், இதன் கீழ் எந்தவொரு நபரும் எதிரி நாட்டில் இருந்து வந்தவர் என்ற சந்தேகத்தின் பேரில் கைது செய்யப்படலாம்.”

“முன்னதாக 1942 ஆம் ஆண்டில், பேர்ல் ஹார்பர் தாக்குதலுக்குப் பிறகு, அங்கு வாழ்ந்த சுமார் ஒரு லட்சம் ஜப்பானியர்களும் இதேபோல் தடுத்து வைக்கப்பட்டனர்.”

ஷில்லாங் சிறையில் நான்கு நாட்கள் கழித்த பின்னர் வோங் குடும்பம் குவஹாத்தி சிறைக்கு அனுப்பப்பட்டது. ஐந்து நாட்கள் அங்கு சிறையில் இருந்த பிறகு அவர்கள் ரயில் நிலையத்திற்கு கொண்டு செல்லப்பட்டனர்.

அங்கே ஒரு ரயில் அவர்களுக்காக காத்திருந்தது. அந்த ரயிலில் தடுத்து வைக்கப்பட்டிருந்த நூற்றுக்கணக்கான சீன வம்சாவளி மக்களில், ‘தி தியோலி வாலா’ புத்தகத்தின் இணை ஆசிரியரான ஜாய் மாவின் அன்னையான எஃபா மாவும் ஒருவர்.

“இந்த பயணத்தின்போது, ​​ஒவ்வொரு பயணிகளுக்கும் ஒரு நாளைக்கு ஒரு நபருக்கு இரண்டரை ரூபாய் கொடுப்பனவு வழங்கப்பட்டது. குழந்தைகள் ஒரு நாளைக்கு ஒன்றரை கால் ரூபாய் பணம் பெறுவது வழக்கம். ரயில் நண்பகலில் புறப்பட்டு மூன்று நாட்கள் பயணித்தது. ராஜஸ்தானில் கோட்டா மாவட்டத்திற்கு அருகில் தியோலி வந்திருந்தது” என்று எஃபா மா கூறினார்.

“எங்களுடன் எட்டு சிலிகுரி காவல்துறை ஊழியர்களும் வந்திருந்தனர். பெட்டியின் கதவின் அருகே செல்லவோ அல்லது மேடையில் ஏறவோ கூடாது என்று அவர்கள் எச்சரித்தனர். எந்த நேரத்திலும் இதற்கான காரணத்தை நாங்கள் புரிந்து கொள்ளவில்லை. சில ரயில் நிலையங்களில் நிறுத்தப்படும் போது, ​​மாட்டு சாணம் எங்கள் மீது வீசப்படும் ” என்கிறார் எஃபா மா.

யிங் ஷெங் வோங் விளக்குகிறார், “சுமார் ஒரு நூற்றமைப்பது முதல் இருநூறு கிராமவாசிகள் ஒரு நிலையத்தில் கூடினர். அவர்கள் கையில் செருப்புகள் வைத்திருந்தார்கள். ‘சீனர்களே திரும்பிச் செல்லுங்கள்’ என்று கத்திக் கொண்டிருந்தார்கள். அவர்கள் எங்கள் ரயிலில் செருப்புகளுடன் கற்களை வீசத் தொடங்கினர்.”

“நாங்கள் ஓடிவந்து எங்கள் ரயில் கோச்சின் ஜன்னல்களை மூடினோம். இந்த ரயிலில் சீன மக்கள் இருப்பதை கூட்டம் எப்படி அறிந்தது என்று நாங்கள் யோசித்துக்கொண்டிருந்தோம்? பின்னர் இந்த ரயிலுக்கு வெளியே ‘எனிமி ரயில்’ எழுதப்பட்டதாக தெரியவந்தது.”

இந்த சம்பவத்திற்குப் பிறகு, ரயிலில் பயணிக்கும் மக்களுக்கு உணவு தயாரிக்கப்படுவதற்காக ரயில் நிலையத்திற்கு சற்று முன்னால் நிற்க தொடங்கியது.

இந்த சம்பவம் குறித்து ‘டியூ டைம் வித் நேரு’ என்ற மற்றொரு புத்தகத்தை எழுதிய யின் மார்ஷ் எழுதுகிறார், “ஒவ்வொரு நிலையத்திலும் ரயில் நிறுத்த ஒரு காரணம் இருப்பதாக என் தந்தை நம்பினார், சீனா இந்தியாவைத் தாக்கியதற்கான தண்டனையாக அவர்களை சிறைக்கு அனுப்பியது என்று இந்திய அரசாங்கம் தனது குடிமக்களுக்கு காட்ட முடியும், “

மார்ஷ் மேலும் எழுதுகிறார், “மாலையில் என் தந்தை ரயில் உதவியாளரிடமிருந்து சில பொராட்டாக்களை கொண்டுவந்தார். நாங்கள் அதிக பொராட்டாக்களை சாப்பிட விரும்பினோம், ஆனால் அவர்களுக்கு ரேஷன் இருந்தது, எங்கள் அனைவருக்கும் ஒரு பொராட்டா மட்டுமே இருந்தது. பின்னர் எங்களுக்கு தேநீர் வழங்கப்பட்டது, ஆனால் அதன் சுவை மிகவும் மோசமாக இருந்தது, நாங்கள் அதை குடிக்காமல் விட்டுவிட்டோம். “

மூன்று நாட்களுக்குப் பிறகு, ரயில் இரவில் தியோலியை அடைந்தது. நிர்வாகம் முகாமுக்கு வெளியே ஒரு அட்டவணையை அமைத்திருந்தது, அங்கு ஒவ்வொரு நபரின் விவரங்களும் அவர்களிடம் எவ்வளவு பணம் அல்லது தங்கம் இருந்தன என்பது பற்றி எழுதப்பட்டிருந்தது.

அனைத்து கைதிகளுக்கும் எண்கள் மற்றும் அடையாள அட்டைகள் வழங்கப்பட்டன. அவர்களுக்கு குடிக்க தேநீர் மற்றும் ரொட்டி வழங்கப்பட்டது, ஆனால் ரொட்டி மிகவும் கடினமாக இருந்தது, அதை தேநீரில் ஊற வைத்தே சாப்பிட முடியும்.

“அங்கு ராணுவ கூடாரங்கள் நிறுவப்பட்டன. அது நவம்பர் மாதம். அங்கு வசிக்கும் கைதிகள் குளிர்காலத்தில் நடுங்கிக் கொண்டிருந்தார்கள். அவர்களிடம் சூடான உடைகள் இல்லை” என்று திலீப் டிசோஸா கூறுகிறார்.

“நடக்கும் போது, ​​அவர்களுடன் ஒரு ஜோடி ஆடைகளை மட்டுமே கொண்டு வர வேண்டும் என்று கூறப்பட்டது.

அவர் மிகவும் சோர்வாக இருந்தார், அதிக குளிர் இருந்தது. பின்னர் நள்ளிரவில் – ‘பாம்பு! பாம்பு! ‘ என்று அலரும் பெண்களின் குரல் கேட்டது

மக்கள் அனைவரும் எழுந்து அமர்ந்தனர். “

இந்த முகாமில், சமைப்பதற்கான ஒப்பந்தம் வெளியாட்களுக்கு வழங்கப்பட்டது. இவ்வளவு பேரை சமைப்பதில் அவர்களுக்கு எந்த அனுபவமும் இல்லை. ஆரம்பத்தில், வேகாத அரிசி மற்றும் தீய்ந்த காய்கறிகள் கைதிகளுக்கு வழங்கப்பட்டன.

இது சுமார் இரண்டு மாதங்கள் நீடித்தது. பின்னர், மக்கள் கோபப்படத் தொடங்கியபோது, ​​தளபதி ஒவ்வொரு குடும்பத்திற்கும் ரேஷன் கொடுக்கும் முறையைத் தொடங்கினார், மேலும் அவர்கள் தங்களுக்கான சொந்த உணவுகளை தயாரிக்கும்படி கேட்டுக்கொள்ளப்பட்டனர்.

முட்டை, மீன் மற்றும் இறைச்சி சில சமயங்களில் வாராந்திர ரேஷன்களிலும் வழங்கப்பட்டன. ‘தி தியோலி வால்லாஸ்’ புத்தகத்தின் இணை ஆசிரியர் ஜாய் மா கூறுகிறார், “ஒவ்வொரு நபருக்கும் ஒரு மாதத்திற்கு ஐந்து ரூபாய் வழங்கப்பட்டது, அவர்கள் சோப்பு, பற்பசை மற்றும் தனிப்பட்ட பொருட்களைப் வாங்க செலவிடலாம். எதிர்காலத்தில் அவர்களுக்கு என்ன நடக்கும் என தெரியவில்லை என்பதால் சில குடும்பங்கள் அந்த பணத்தை சேமிக்க தொடங்கினர். “

யின் ஷெங் வோங் கூறுகிறார், “பகல் எப்படியாவது கடந்து சென்றது, ஆனால் நான் இரவு கடுமையாக இருந்தது. இருட்டில் படுக்கையில் கிடந்த வானத்தைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன், ஆனால் தூக்கம் வரவில்லை. “நான் எப்போது இங்கிருந்து வீட்டிற்குச் செல்வேன்?” என்று நான் அப்போதுதான் நினைத்தேன்.

யின் ஷெங் வோங் தொடர்கிறார், “வெப்பத்தைத் தவிர்ப்பதற்காக, நானும் எனது நண்பர்களும் ஜன்னல்கள் மற்றும் கதவுகளில் சாக்குகளை நனைத்து அறையை இருட்டாகவும் சற்று குளிராகவும் மாற்றினோம். தண்ணீரால் சாக்குகளை ஈரமாக்குவதன் மூலம், எங்கள் வாழ்க்கையை மேம்படுத்த நாங்கள் ஏதாவது செய்கிறோம் என்று நினைத்தோம். “

முகாமில் ஒரே ஒரு பொழுதுபோக்குதான் இருந்தது – இந்தி திரைப்படங்களின் திரையிடல். அங்கு, இந்தி திரைப்படங்களைக் காண்பிப்பதற்கான மைதானத்தில் திரைகள் வைக்கப்பட்டன, கைதிகள் தங்கள் அறைகளில் இருந்து கட்டில்களை இழுத்து அதில் உட்கார்ந்து படம் பார்ப்பார்கள்.

ஜாய் கூறுகிறார், “பொழுதுபோக்கு அறையில் செய்தித்தாள்கள் வந்திருந்தன, ஆனால் அவற்றில் துளைகள் இருந்தன, ஏனென்றால் சீனா தொடர்பானது மற்றும் அரசியல் செய்திகள் வெட்டப்பட்டு செய்தித்தாளில் இருந்து நீக்கப்பட்டன. நாங்கள் அஞ்சலட்டைகளில் ஆங்கிலத்தில் கடிதங்களை எழுதுவது வழக்கம். அனுப்பப்பட்ட கடிதங்கள் தணிக்கைக்கு டெல்லிக்கு அனுப்பப்பட்டதால் தாமதமாக கிடைப்பதாக நாங்கள் அறிந்தோம் “

தியோலி முகாமில் வசித்த மற்றொரு கைதி ஸ்டீவன் வான், “அதிகாரிகள் முகாமில் இருப்பவர்களுக்கு எந்த பாத்திரங்களோ, குவளைகளோ அல்லது கரண்டிகளையோ வழங்கவில்லை. டின் கண்டெய்னர்கள் பிஸ்கட் பாக்கெட்கள் அல்லது இலைகளில் நாங்கள் எங்கள் உணவை சாப்பிட்டோம்” என்கிறார்.

“சமையல்காரர்கள் அரிசியை கொதிக்காமல் நேரடியாக பானையில் ஊற்றுவதைக் கண்டு நாங்கள் அதிர்ச்சியடைந்தோம். பலருக்கு உணவு தயாரிக்கப்பட்டதால், அது பெரும்பாலும் அரை வேக்காடாகவோ அல்லது தீய்ந்தோ இருந்தது”.

யிம் மார்ஷ் எழுதுகிறார், “மக்கள் தங்கள் உணவுக்காக பொறுமையின்றி காத்திருப்பதால், சமையல்காரர்கள் சமைப்பதற்கு முன்பே அடுப்பிலிருந்து வெளியே எடுத்தார்கள். பல முறை நாங்கள் உணவை எடுத்துக் கொண்ட பிறகு அதை மீண்டும் கொதிக்க வைத்தோம்.”

“ஒருமுறை எங்களுக்கு ரேஷனில் இறைச்சி கறி கிடைத்தது. ஆனால் அந்த இறைச்சி மிகவும் கடினமாக இருந்தது, நாங்கள் பழையதை சாப்பிடுகிறோம் என்று உணர்ந்தோம். பின்னர் எங்களுக்கு பழைய ஒட்டக இறைச்சி உணவளித்ததை அறிந்து நாங்கள் மிகவும் அதிர்ச்சியடைந்தோம். நாங்கள் அதை எதிர்த்தபோது அதன் பிறகு, எங்களுக்கு ஒட்டக இறைச்சி பரிமாறுவது நிறுத்தப்பட்டது. “

தியோலி முகாமில் வசிக்கும் மற்றொரு நபர் மைக்கேல் செங் கூறுகிறார், “எங்களுக்கு முகாமில் கிடைத்த உணவின் சுவையை என்னால் ஒருபோதும் மறக்க முடியாது, ஏனென்றால் அந்த மக்கள் கடுகு எண்ணெயைப் பயன்படுத்துவார்கள். இப்போது கூட நான் ஒரு நண்பரின் வீட்டில் சாப்பிடும்போது கடுகு எண்ணெய் பயன்படுத்தப்பட்டால், தியோலி முகாமில் நான் கழித்த நாட்களை நினைத்துப்பார்க்கின்றேன் “

“நாங்கள் எங்கள் சொந்த உணவைத் தயாரிக்கத் தொடங்கியபோது, ​​நான் சென்று விறகுகளைத் தேர்ந்தெடுப்பேன். ஆனால் சில நாட்களில் அங்குள்ள விறகுகள் அனைத்தும் போய்விட்டன. பின்னர் நாங்கள் மரங்களின் வேர்களை எரிபொருளுக்காக கொண்டு வர ஆரம்பித்தோம். நாங்கள் பல பறவைகளையும் எங்கள் ஸ்லிங்ஷாட் மூலம் கொன்றோம். நாங்கள் அவற்றை சாப்பிட்டோம். “

மார்ஷ் யின் எழுதுகிறார், “பாத்திரங்களைப் பெறுவதற்கான பொறுப்பை எனக்கு கொடுத்தார்கள், ஆனால் பாத்திரங்களை சுத்தம் செய்ய எங்களிடம் சோப்பு இல்லை. இந்தியப் படங்களில் கிராமப்புற பெண்கள் சாம்பலிலிருந்து பாத்திரங்களைக் கேட்பதைக் கண்டேன். நான் அதே முறையைப் பின்பற்றினேன் பாத்திரங்கள் பிரகாசிக்க ஆரம்பித்தன. “

“ஆனால் பின்னர் முகாமில் இருந்து விடுவிக்கப்பட்டபோது, ​​என் கையில் இருந்த தோல் நிறமாற்றம் அடைந்தது. வெங்காயத் தோல்கள் உரிவது போல என் தோல் உரிய ஆரம்பித்தது. பல வருட சிகிச்சைக்குப் பிறகு, என் நோய் குணமடைந்தது.”

கழிப்பறைகளுக்கு கூரை இல்லை, மழை பெய்தால் தண்ணீருக்கு மத்தியில் அவர்கள் பல முறை அங்கு செல்ல வேண்டியிருந்தது. காலை உணவுக்குப் பிறகு அவரது ஒரே பொழுது போக்கு கால்பந்து விளையாடுவதுதான். சுவாரஸ்யமான விஷயம் என்னவென்றால், முழு முகாமிலும் ஒரே ஒரு கால்பந்து மட்டுமே இருந்தது.

1963 ஆம் ஆண்டில் அப்போதைய இந்திய உள்துறை அமைச்சராக இருந்த லால் பகதூர் சாஸ்திரி தியோலி முகாமுக்கு வந்ததாக அவரது தாயார் எஃபா மா தன்னிடம் கூறியதாக ஜாய் மா கூறுகிறார். நாங்கள் அவரைச் சந்தித்தபோது, ​​இந்தியாவில் தங்க விரும்புபவர்களை பற்றி அவர் கேட்டார். அவர்கள் அனைவரும் ஒரு பக்கத்தில் நிற்க வேண்டும், சீனா செல்ல விரும்புவோர் மறுபுறம் நிற்க வேண்டும்.

என் தந்தையும் என் அம்மாவும் இந்தியாவில் வாழும் மக்களுக்கு ஆதரவாக நின்றனர், ஆனால் அதற்குப் பிறகு எதுவும் நடக்கவில்லை. சில மாதங்களுக்குப் பிறகு, இந்தியாவில் தங்க விரும்புவோர் தங்கள் வீடுகளுக்கு அனுப்பப்படுவார்கள் என்று உள்துறை அமைச்சர் எங்களுக்கு வாக்குறுதி அளித்ததாக எனது தாயார் முகாமின் தளபதி ஆர்.எச்.ராவிடம் கேட்டார்.

தளபதி ஒரு சிறிய சிந்தனையுடன் பதிலளித்தார், “நீங்கள் இந்தியாவில் வாழ விரும்புகிறீர்கள் என்று சொன்னீர்கள். நீங்கள் நிற்கும் நிலமும் இந்தியா தான்.” என்றார்,

இந்த கைதிகளில் பெரும்பாலோர் கிட்டத்தட்ட நான்கு ஆண்டுகள் தியோலி சிறையில் கழித்தனர். இந்த முகாமில் சிலர் இறந்தாலும், ஜாய் மா போன்ற சில குழந்தைகளும் இங்கு பிறந்தார்கள்.

சீன அரசாங்கமோ அவர்களைப் பொருட்படுத்தவில்லை, அவர்களை அங்கே வைத்த பிறகு இந்திய அரசாங்கமும் அவர்களை மறந்துவிட்டது.

ரபீக் இலியாஸ் நிச்சயமாக இந்த முழு அத்தியாயத்திலும் ‘பியாண்ட் பார்பிட் வயர்ஸ்: எ டிஸ்டன்ட் டான்’ ஒரு ஆவணப்படம் தயாரித்தார். 1931 முதல், பிரிட்டிஷ் கைதிகள் அரசியல் கைதிகளை வைத்திருக்கும் இடமாக தியோலி முகாமைப் பயன்படுத்தினர்.

நாற்பதுகளில், ஜெயபிரகாஷ் நாராயண், ஸ்ரீபாத் அமிர்த் டாங்கே, ஜவாஹர்லால் நேரு, பி.டி.ரனடிவே ஆகியோர் இங்கு கைதிகளாக வைக்கப்பட்டனர். ஜெர்மன், ஜப்பானிய மற்றும் இத்தாலிய போர்க்கைதிகளும் இரண்டாம் உலகப் போரின் போது இங்கு வைக்கப்பட்டனர். 1947 பிரிக்கப்பட்ட பின்னர் பாகிஸ்தானிலிருந்து தப்பி ஓடிய பத்தாயிரம் சிந்திகளும் சில நாட்கள் இங்கு தங்க வைக்கப்பட்டனர்.

1957 ஆம் ஆண்டில், இது ஒரு சிஆர்பிஎஃப் முகாமாக மாற்றப்பட்டது மற்றும் அதன் இரண்டு பட்டாலியன்கள் இங்கு நிறுத்தப்பட்டன. 1980 இல் இது சி.ஐ.எஸ்.எஃப். 1984 முதல், இது சி.ஐ.எஸ்.எஃப் இன் ஆட்சேர்ப்பு பயிற்சி மையமாக செயல்பட்டு வருகிறது.

சில நாட்களில், சீன மக்களைச் சேர்ந்தவர்களை இந்தியா கைது செய்து தியோலியில் வைத்திருப்பது சீனாவுக்குத் தெரிய வந்தது. அந்த மக்களை அழைக்க விரும்புவதாக சீனா முன்மொழிந்தது.

பல கைதிகள் இந்த முன்மொழிவை ஏற்று சீனா சென்றனர். சீனாவில் வறட்சி இருப்பதாக வதந்தி இருந்ததால் பலர் சீனா செல்ல விரும்பவில்லை.

கம்யூனிஸ்ட் அரசாங்கத்தை எதிர்ப்பதன் மூலம் தைவான் அரசாங்கத்திற்கு முன்னர் ஆதரவளித்ததால் பலர் சீனா செல்ல விரும்பவில்லை. ஆனால், இந்தியாவில் அவர்களுக்கு எதிர்காலம் இல்லை என்பதைக் கண்டதும், கனத்த இதயத்துடன் சீனா செல்ல முடிவு செய்தார்.

இவர்களில் பல தலைமுறையினர் இந்தியாவில் வாழ்ந்தார்கள், அவர்கள் இந்தி, பங்களா அல்லது நேபாளி மொழிகளில் மட்டுமே பேசினர். அத்தகைய சூழ்நிலையில், இந்தியாவுக்கு எந்த ஆப்பிரிக்க நாட்டையும் போலவே சீனாவும் அவர்களுக்கு ஒரு வெளிநாடாக இருந்தது.

இந்திய அரசு மன்னிப்பு கேட்க வேண்டும்

சிறையில் இருந்து விடுவிக்கப்பட்ட பின்னர் இந்த மக்கள் தங்கள் பழைய வீட்டை அடைந்தபோது, ​​அந்த வீடுகள் மற்றவர்களால் கையகப்படுத்தப்பட்டிருந்தன. கனடா, அமெரிக்கா மற்றும் பிற நாடுகளில் குடியேற பலர் முடிவு செய்தனர்.

இந்த குடும்பங்களில் பலர் இன்னும் கனடாவின் டொராண்டோ நகரில் வாழ்கின்றனர்.

‘அசோசியேஷன் ஆஃப் இந்தியா தியோலி கேம்ப் இன்டர்நேஷன்ஸ் 1962’ என்ற பெயரில் ஒரு சங்கத்தை உருவாக்கியுள்ளார். 2017 ஆம் ஆண்டின் முற்பகுதியில், கனடாவில் உள்ள இந்திய உயர் தூதரகத்திற்கு வெளியே ஆர்ப்பாட்டம் நடத்தினார்கள். தவறான நடத்தைக்கு மன்னிப்பு கேட்குமாறு இந்திய அரசிடம் கோரினார்.

‘தி தியோலி வால்லாஸ்’ புத்தகத்தின் ஆசிரியர் திலீப் டிசோசா கூறுகையில், “பிரதமர் நரேந்திர மோடிக்கு எழுதப்பட்ட கடிதத்தை உயர் தூதரக அதிகாரிகளுக்கு வழங்க முயன்றபோது, ​​அவர்கள் அதை ஏற்கவில்லை.

அந்த கடிதங்களை உயர் தூதரக வாயிலில் ஒட்டிவிட்டு அந்த மக்கள் திரும்பினர். அந்த மக்கள் அனைவரும் தியோலி முகாமின் படங்கள் அச்சிடப்பட்ட சட்டைகளை அணிந்திருந்தனர்.

திரும்பும் போது, ​​அமைப்பின் மக்கள் யின் ஷெங் வோங்கிலிருந்து ஒரு பாடலைப் பாடுமாறு கோரியிருந்தனர், எனவே அவர்கள் ஒரு சீனப் பாடலைப் பாடுவார்கள் என்று நினைத்தார்கள்.

ஆனால் பின்னர் யிங் ஷிங் வோங் ‘தில் அப்னா அவுர் ப்ரீத் பராய்’, “படத்தின் பாடலை பாடத்தொடங்கினர்.

அஜீப் தோஸ்த் ஹை யே, கஹான் ஷ்ரூ கஹான் கதம் ….” பாடலைப் பாடத் தொடங்கினார்.

இதைக் கேட்டதும், பலரின் கண்களில் கண்ணீர் வந்தது.

“இரண்டு காரணங்கள் இருந்தன,” என்று திலீப் விளக்குகிறார். ஒன்று, பல பத்தாண்டுகளுக்கு முன்னர் இந்தியாவை விட்டு வெளியேறிய ஒரு சீன இந்தியர், ஒட்டாவாவிலிருந்து டொராண்டோவுக்கு நகரும் பேருந்தில் பழைய இந்தி பாடலைப் பாடுகிறார்.

“இரண்டாவதாக, வோங்கையும் அந்த ஆயிரக்கணக்கான சீனர்களையும் தியோலியின் தடுப்பு முகாமுக்கு அனுப்புவதற்கு காரணமான சீனர்களின் தோலின் தோற்றம் மற்றும் நிறம் பற்றிய எனது கருத்து அதிகமாகவோ அல்லது குறைவாகவோ இருப்பதாக நான் உணர்ந்தேன். அவர்களின் ஒரே தவறு அவர்கள் சீனர்களைப் போலவே இருந்தது தான். “

பிற செய்திகள்:

சமூக ஊடகங்களில் பிபிசி தமிழ்: